jueves, 25 de marzo de 2010

Judith Butler en Barcelona, abril


Judith Butler. Violència d'estat, guerra, resistència
Per una nova política de l’esquerra


Per què unes vegades sentim horror o culpabilitat davant de la mort violenta d’altres éssers humans, i altres vegades sentim fredor o indiferència? Quins mecanismes ens porten a reconèixer algunes vides com dignes de ser viscudes i a ignorar-ne d’altres? La crítica punyent de Judith Butler revela que les guerres recents que han iniciat els Estats Units han modelat la nostra percepció sobre què és una vida, o quines vides són valuoses i quines no. Segons Butler, aquesta disparitat, promoguda per uns mitjans de comunicació que ja formen part de la maquinària bèl·lica, ha conduït a l’abandonament de poblacions senceres que no s’ajusten a la norma occidental del que es considera humà.

El discurs sobre la violència d’estat i sobre la guerra ha instrumentalitzat valors “liberals” com ara el feminisme i el secularisme per menyscabar la nostra manera d’entendre el multiculturalisme i les llibertats sexuals, i les polítiques actuals sobre la immigració i l’islam. Davant d’aquesta instrumentalització, Butler reclama una nova política de l’esquerra capaç d’oposar resistència als efectes de la guerra i de la violència d’estat.

Hi ha servei de traducció simultània al català

miércoles, 24 de marzo de 2010

Acusación de Xiana Arias, por Ana Salgado



Volver da febre

by Ana Salgado

Non hai achega a este libro que non ande algún dos planos da violencia: desexo, medo, extravío, coñecemento. A problematización do espazo relacional e as súas formas de asfixia percórreno e avisan a cada tanto, mesturadas con outras e diversas facianas dos mecanismos de poder: “Onde gardamos o que sabemos sobre as cordas?”.


Xiana Arias: Acusación. Galaxia, 2009


Judith Butler e Rosalía de Castro naceron un 24 de febreiro separadas por 119 anos, feito que coñece a poeta que escribe para se inculpar e que pode explicar moito do que en Acusación lemos. A propósito de Antígona preguntábase a pensadora norteamericana se pode existir parentesco, non referido especificamente a familia, sen o apoio e a mediación do estado. Esta, máis ben formulada no sentido inverso, é unha das interrogantes que importan no libro. O coñecemento da linguaxe do poder amósase desde o título, a confrontación con ela pasa por non escoller a porta do medio.

Nas liñas de fuga que parten da desavinza entre a “intención de saberme enteira” e o intento de, coa Velvet Underground, “correr, correr, correr, correr…” habita a poeta que compón estes textos. Sen agochar a fraxilidade nin permitirse nunca a queixa. A voz de Acusación sabe que a consciencia é a fonte do seu poder, así non sexa univocamente para ben: “o verdadeiro teatro / é o que hai despois de comprender / pero non transformar”. (Auto)coñecemento, desdobramento, alteridade, fractura: “Estou sempre / no lugar seguinte. / Cando me deito / quero volverme erguer. / Cando me ergo / quero volverme deitar”.

A “calor enferma que o precipita todo” é tamén aire quente que fai ascender o cepelín ou acusación primeira, e aquí o aire nunca é irmán do vento. Si ese desexo de levidade, de se arredar do perigo, que o libro non fará máis ca contradicir. Porfíase en datar de maneira exacta o golpe que precede a unha marca moura que logo será averdogada. Se cadra en pescudar onde é que se confunden impacto e afago e a posibilidade de xebralos. A febre tamén é calor, dela non se volve. Brecht sempre e non só ao fondo: o espazo do abandono é irrecuperábel. Calquera posibilidade de reconstrución pasa por habitar un outro lugar de consciencia: “–párate e mira / –non podo / –se non paras vaiche doer igual, pero vas comprender menos”. E todo acto de tomar con(s)ciencia, di, con Adrienne Rich, este libro, é un acto contra natura. Contra o confort: “pido que non se me cumpra capricho ningún”.

Xa laura, as lauras das Ortigas (Espiral Maior, 2007) deran para contarnos corpos femininos completos. Aqueles que unha parte non menor da poesía escrita por mulleres nos furtara nas últimas décadas, construíndo efectivamente un suxeito a enredar en veludo, moleza, tensión inocua ou tratados de arte amatoria. Habita Acusación, por contra, na fatiga da circulación de retorno, esa que cría frieiras, mazaduras, varices, marcas á vista. Esa que flúe por un circuíto só nun punto conectado coa circulación arterial, que se adensa e retarda porque a materia que lle toca mover é tamén residuo.

Fonte orixinal: blog QUANTAS LETAS PARA UM RIO

viernes, 19 de marzo de 2010

Pra rua me levar- Ana e Seu Jorge

Agasallo de novo para todas as mulleres do mundo.

Unha preciosa mensaxe feita voces.



A letra:
Não vou viver, como alguém que só espera um novo amor
No voy a vivir como alguien que solo espera un nuevo amor
Há outras coisas no caminho aonde eu vou
Hay otras cosas en el camino donde voy
As vezes ando só, trocando passos com a solidão
Algunas veces voy cruzando mis pasos con la soledad
Momentos que são meus e que não abro mão
Momentos que son mios y que no comparto mas

Já sei olhar o rio por onde a vida passa
Ya se mirar por el donde la vida pasa
Sem me precipitar e nem perder a hora
Me se precipitar sin perder la hora
Escuto no silêncio que há em mim e basta
Escucho el silencio que hay en mi y basta
Outro tempo começou pra mim agora
Otro tiempo comenzo, para mi ahora…

Vou deixar a rua me levar
Voy a dejar que el camino me lleve
Ver a cidade se acender
Ver las ciudades ascender
A lua vai banhar esse lugar
La luz de la luna va a bañar ese lugar
E eu vou lembrar você
Y voy a acordarme de ti…

É… mas tenho ainda muita coisa pra arrumar
Y…tengo muchas cosas que terminar
Promessas que me fiz e que ainda não cumpri
Promesas que aún no cumpli
Palavras me aguardam o tempo exato pra falar
Palabras aguardan el momento exacto para decirlas
Coisas minhas, talvez você nem queira ouvir
Cosas mias, que talvez no quieras oir

Já sei olhar o rio por onde a vida passa
Sem me precipitar e nem perder a hora
Escuto no silêncio que há em mim e basta
Outro tempo começou pra mim agora

Vou deixar a rua me levar
Ver a cidade se acender
A lua vai banhar esse lugar
E eu vou lembrar você…

E isso ai

Un agasallo serodio polo 8 de marzo a todas as mulleres.




Versión brasileira de ‘The Blower’s Daughter’ de Damien Rice (do Albume O, popularizada polo filme Closer) interpretada por Ana Carolina e Seu Jorge. A emoción en dúas voces sobrenaturais.

FELIZ 8 de marzo para tod@s

lunes, 15 de marzo de 2010

Kate Millett en Barcelona, 22/03/2010

Cicle ...el fil d'Ariadna. Conferència de Kate Millett
Allò que és personal és polític, quaranta anys després

Data: 22 de març de 2010
Hora: A les 19h
Lloc: La Sala
Espai Francesca Bonnemaison
C/ Sant Pere més Baix, 7
08003 Barcelona
Telèfon: 934 049 095
a/e: efbonnemaison@diba.cat

Període d'inscripció: Del 10 al 22 de març
Places: 268
Organitza: Àrea d'Igualtat i Ciutadania
Presentació

Kate Millett, escriptora feminista nord-americana nascuda el 14 de setembre del 1934, és autora d'una obra clàssica del feminisme, Política sexual. Enguany, quan es compleixen 40 anys d'ençà de la publicació d'aquesta obra clau del feminisme, tindrem l'oportunitat d'escoltar-la per primer cop a Barcelona.

Presenta: Mary Nash, catedràtica d'Història Contemporània de la Universitat de Barcelona.

Idioma de la conferència: anglès

Servei de traducció simultània: Per tal de gaudir d'aquest servei, us agrariríem que us inscrivíssiu en el formulari que es mostra a continuació.
Accés al formulari d'inscripció

* Formulari d'inscripció